Rijdend onderweg naar mijn werk merk ik dat mijn ademhaling snel gaat. Te snel. Met frisse tegenzin neem ik de telefoon op. Mijn werkdag is nog niet begonnen. De periode in de auto voelt altijd als nog even van mij, maar helaas is het vaker niet dan wel dat het ook daadwerkelijk mijn tijd is. Ik hoor het verhaal aan over de ambtswoning van onze directeur, waar een airco lekt en ook gedoe is met zijn internetverbinding. Mijn agenda zit van 8 uur ’s ochtends tot 17 uur ’s middags ramvol, as usual, met afspraken, dus ik voel aan dat het weer zo’n dag wordt. Zo´n dag waarop ik achter alles aan ren en niets af krijg. En als een idioot probeer om items van de steeds langer wordende to-do lijst af te vinken. Ik zucht en wil eigenlijk weer omdraaien naar huis. In bed gaan liggen met een deken over mijn hoofd. Maar ik verman mijzelf en rijd door naar kantoor, waar ik het hele kantoor run. Althans, zo voelt het. En ik denk dat het niet ver van de waarheid ligt, want ik ben verantwoordelijk voor de financiën, de huisvesting, alle facilitaire zaken, HRM, ICT en informatiebeveiliging en de aansturing van mijn team. Van strategisch tot operationeel niveau: ik bemoei mij overal mij. Dat is de charme van mijn rol. Of zoals de buurman zo mooi zei: ‘je bent de bitch van het kantoor, die op strategisch niveau de lijnen uitzet, maar ook bezig is de vloer te dweilen als het dak lekt en zorgt dat de alarminstallatie goed werkt.' Nog eventjes en dan hebben we vakantie. Wat een heerlijk vooruitzicht, drie weken rondreizen. Ik merk dat ik verlang naar niets, niets moeten en nergens aan denken. Het idee dat mijn baan morgen zou stoppen, lijkt mij heerlijk. Natuurlijk zegt dit genoeg, maar ik negeer het gevoel en ga gewoon door.
Op vakantie merk ik dat ik steeds buikpijn heb. Ik druk het weg. Het is nu vakantie en hier heb ik geen zin in. Ik wil genieten en loskomen van mijn werk. Vooral niet meer aan werk denken. De gedachte dat ik over drie weken weer die mailbox moet openen geeft nog meer buikpijn. Gauw duw ik die gedachte weg, maar de buikpijn blijft. Tijdens mijn vakantie moet ik goedkeuring geven voor de uitbetaling van de salarissen. Om dit te doen, moet die mailbox open. Ik probeer niet te kijken naar de andere mails en alleen die ene mail over de salarissen eruit te filteren, maar onbewust zie ik natuurlijk toch heel veel andere mails. Ik merk dat ik er erg onrustig van word. Ik beantwoord zelfs een paar prangende vragen uit
andere mails, maar zet daarna snel weer de out-of-office melding aan. Ik ben er niet en ik wil er nog héél lang niet zijn.
Terug van vakantie en weer onderweg naar kantoor, maak ik snel een afspraak met de huisarts. Ik baal ervan dat dit weer tijd afsnoept van mijn kostbare werkdag. Ik heb helemaal geen tijd voor een afspraak met de dokter. De buikpijn zal wel weer overgaan. Maar toch, ga ik naar de afspraak toe, omdat mijn gevoel zegt dat er iets niet goed is. Er volgen diverse onderzoeken. In de avonden maak ik mij zorgen over hoe ik mij voel en zoek ik op internet naar mijn symptomen. Dat is natuurlijk het domste wat je kunt doen, want als je gaat zoeken op internet denk je gelijk dat je terminaal ziek bent of iets anders vreselijk ernstigs onder de leden hebt. Maar ik doe het toch, want ik voel mij slecht en wil weten wat er aan de hand is. De zoektocht op internet maakt het er natuurlijk niet beter op. Ik lees over vreselijke dingen als alvleesklierkanker, waarvan ik denk veel symptomen te hebben. De huisarts vertrouwt het ook niet helemaal. Bloedonderzoek, een echo in het ziekenhuis, maar ze kunnen niets vinden. Met maagzuurremmers word ik weer naar huis gestuurd. Braaf begin ik die pillen te slikken, maar mijn lichaam heeft hier helemaal geen zin in. Ik word heel erg misselijk, heb geen eetlust meer en moet overgeven. Op kantoor probeer ik gewoon door te werken, want het zal wel weer overgaan en ik heb hier geen tijd voor. Maar dat lukt niet zo goed. Ik besluit een paar dagen vanuit huis te werken, zodat ik daar beter mijn misselijkheid in bedwang kan houden. Na een paar dagen de hele dag misselijk zijn, ben ik het zat. Ik stop met de pillen. Gelukkig verlicht dat de misselijkheid, maar de buikpijn blijft. Met name ’s nachts, na het avondeten, lig ik met een stekende pijn in bed. Soms is het zelfs zo erg dat ik bijna geen lucht krijg van de steken, die lijken uit te stralen naar boven toe. Het maakt mij bang. Er zal toch niet iets met mijn hart zijn? Maar ondanks al deze signalen blijf ik stug doorwerken. De grote workload en niemand die iets kan overpakken maken dat ik geen andere keuze heb. Althans, dat denk ik, want er is natuurlijk altijd een keuze.
Signalen die je lichaam afgeeft
En hier ging het dus al mis. Het is zo belangrijk om naar je lichaam te luisteren. Echt te luisteren en te voelen wat er zich in je lichaam afspeelt. Niet steeds een paracetamol nemen als je pijn hebt of sterke koffie drinken als je moe bent. Want daarmee redeneren we met ons hoofd en voelen we niet wat er zich in ons lichaam afspeelt. Een van de eerste tekenen van een naderende burn-out is dat je lichaam protesteert. Het zegt in feite dat het zo niet langer meer gaat. Steeds is het weg te duwen en kan je doorgaan.
Tot het te laat is. Op een gegeven moment is er geen mogelijkheid om nog door te gaan en grijpt je lichaam gewoon in. En dat wil je ten koste van alles voorkomen. Wanneer je vaak pijntjes hebt, moe bent of je pakt elke verkoudheid op, is het zo belangrijk om dit serieus te nemen. Want een burn-out kan op de loer liggen. En hoewel je echt niet zomaar in een burn-out terecht komt, glijd je sluipenderwijs steeds verder af, tot er een punt komt van no-return. Neem de tijd om echt te voelen wat er aan de hand is en neem even rust als je veel stress hebt.
Hoe kan je een naderende burn-out herkennen
Wanneer je regelmatig de volgende klachten hebt (dit is geen volledig overzicht; ook andere klachten zijn mogelijk, maar het betreft wel de meest voorkomende klachten), duw het dan niet weg en ga naar de huisarts om te onderzoeken waar het vandaan komt:
- Vrijwel altijd moe wakker worden;
- Overdag regelmatig moe en uitgeput voelen;
- Steeds slechter slapen (moeite met inslapen, doorslapen en/of te vroeg wakker worden);
- Onrustig en gejaagd voelen;
- Hoge hartslag, zonder reden;
- Een snelle, oppervlakkige ademhaling;
- Spijsverteringsproblemen;
- Duizelig, zonder reden;
- Steeds terugkerende hoofdpijn en/of migraine;
- Leeg en somber voelen;
- Je lijkt elke verkoudheid of griep op te pakken;
- In paniek raken van situaties waar dit normaliter zich nooit voordoet (bijvoorbeeld autorijden of de supermarkt bezoeken);
- Normale handelingen niet meer goed kunnen uitvoeren (autorijden is hier een bekend voorbeeld van, wat vaak minder goed gaat bij burn-out klachten);
- Prikkelbaar of emotioneel instabiel;
- Bang zijn;
- Aandachts- en concentratieproblemen.
Luister naar de signalen van je lichaam, zodat het niet hoeft te schreeuwen
Binnenkort deel 2 van Dagboek van een burn-out

Comments