Het moment van het intakegesprek van het burn-out herstelprogramma is daar. Het zit helemaal aan de andere kant van de stad, wat met verkeer en parkeren zeker 30 tot 45 minuten duurt om er te komen. Ik durf er niet alleen naar toe te rijden en vraag mijn vriend of hij mee kan. Hij rijdt en blijft in de buurt werken, zodat hij mij ook weer terug naar huis kan rijden. De intake is in een mooi, oud gebouw, waar het ruikt naar bloemen. Ook staat er zachtjes rustgevende muziek aan. Ik weet niet wat ik hiervan vind. Ik heb een hekel aan zweverig gedoe, maar het voelt aan de andere kant ook wel fijn. Wat ik vooral fijn vind, is dat ik nu beter kan gaan worden en aan mijn herstel kan gaan werken.
Ik probeer mij tijdens de intake groot te houden en rustig te vertellen waarom ik daar ben. Maar de coach prikt natuurlijk feilloos door het groot houden heen en stelt de juiste vragen. Ze legt haar handen op mijn handen. De tranen stromen weer over mijn wangen. Ik heb niets tegen het tonen van emoties - integendeel, ik vind dat juist goed – maar ik ben het ook zat om steeds te huilen. Ik voel mij zwak en wil vooruit, maar ik blijf mij ellendig voelen.
De intake is grondig en in een notendop wordt de hele aanloop naar de burn-out behandeld. Het is moeilijk om over alle aspecten te moeten praten, maar het geeft ook opluchting. En hoewel ik daar hardop zeg ‘ik heb een burn-out’, merk ik dat dit in mijn hoofd nog moet landen. Het voelt als falen dat ik niet meer kan en dat ik mijn team in de steek moet laten. Mijn team reageert juist enorm lief en ik krijg regelmatig berichtjes om te vragen hoe het gaat.
Accepteren dat je een burn-out hebt, is heel erg moeilijk. En dan zit er ook nog een verschil tussen hardop zeggen dat je een burn-out hebt en daadwerkelijk zelf accepteren dat je dit hebt. Vaak blijft er een stemmetje in je hoofd twijfelen. Zeker als je veel vage en wisselende klachten hebt, is het heel makkelijk om te denken dat je iets anders hebt. Burn-out klachten kunnen heel heftig zijn en steeds veranderen, waardoor het heel makkelijk is om te denken dat je iets ernstigs onder de leden hebt. Maar doorgaans is het zo dat jouw lichaam je juist door middel van deze klachten wil vertellen dat het niet meer kan. Je lichaam trapt als het ware op de rem en neemt de regie over. Tot hier en niet verder.
Mensen die burn-out raken, zijn sterk en gaan altijd door. Toen ik bijna omviel en burn-out raakte, dacht ik nog steeds: ‘kom op, nog even doorzetten en dan gaat het vast wel over. Als ik een weekje vrij neem en bijtank, kan ik er toch wel weer tegenaan?’ Maar door blijven gaan, werkt op een gegeven moment niet meer. Ik wist dit eigenlijk zelf ook wel, maar dacht ook steeds dat ik nooit in een burn-out zou komen. Ik was toch sterk en kon alles aan? Toegeven dat niet alles meer lukte en ik mij steeds slechter voelde, zorgde ervoor dat ik mij zwak voelde. En dat is het laatste wat ik wilde. Ik wilde niet falen. Dus bleef ik lang ontkennen dat er iets aan de hand was.
Pas als je echt zelf accepteert dat je een burn-out hebt, gaat er ruimte komen om te gaan werken aan je herstel. Niet direct, want je lichaam heeft eerst rust nodig. Probeer niet gelijk in de actiestand te gaan, want dat is wat je altijd hebt gedaan. Door je over te geven aan wat er nu is en dat te accepteren, zal je uiteindelijk sneller herstellen. Je geeft je lichaam de gelegenheid om te kunnen herstellen. Het is enorm moeilijk om niet in de actiemodus te springen en het zal waarschijnlijk indruisen tegen je gevoel. Als je je slecht voelt, wil je immers graag eraan werken om je beter voelen. Maar bij een burn-out heb je rust nodig.
Je over te geven aan wat je voelt, hoe slecht dat ook is, en ook écht te voelen, is het begin van je acceptatie en daarmee ook je herstel. Ik heb mij heel lang verzet en geprobeerd te vechten tegen mijn burn-out, maar dat werkt averechts. Voelen wat je lichaam je wilt vertellen en verder niets. Niet nadenken over het verleden of de toekomst, maar gewoon proberen er te zijn en de rust te nemen die nodig is. Ik weet hoe moeilijk dat is, of zelfs onmogelijk als de opgebouwde spanning door je lichaam giert, maar het is wel de key om te kunnen gaan herstellen. Wil je hier meer over weten of wil je advies hoe je dat dan aanpakt, tot rust komen en weer leren voelen? Stuur mij dan vooral een bericht. Ik help je graag verder!
´In het loslaten van het willen oplossen vind je de weg naar acceptatie.´
Comments